Vermoeid stap ik op mijn fiets de vrieskou in. Een dunne laag sneeuw bedekt de straten. Waarom had ik de psycholoog om 9.00 uur gepland? Het is echt nog te vroeg om na te denken of om bezig te zijn. Ik verlang terug naar mijn bed. Maar ik moet doortrappen, want anders kom ik te laat en mis ik de trein.
We hadden het vorige week over het conflict wat ik op moet lossen. Ik heb nagedacht en overlegd met mijn ouders. Het lijkt me niet verstandig om het gesprek met mijn zus weer aan te gaan. We hebben nu geen contact meer en dat moet ik zien te accepteren. Als zij haar vriend wil geloven, dan doet ze dat maar. Ik leef nu mijn eigen leven en hoef niets meer met haar te maken te hebben.
Bij de psycholoog aangekomen in de wachtkamer, wacht ik geduldig tot ik aan de beurt ben. Ze is zoals gewoonlijk te laat.
Ik zat mezelf eens af te vragen... Dit is een GGZ instelling. En een psycholoog komt dus te laat, dat kan toch eigenlijk niet? Want stel nou dat je als cliënt zijnde een autisme spectrum stoornis hebt of een dwangstoornis, dan tript diegene behoorlijk als de psycholoog te laat is voor de afspraak! En wat dan? Dan is de cliënt nog verder van huis! Ik vind eigenlijk dat psychologen op tijd horen te zijn. Kijk, ik heb geen autisme, maar stel nou dat ik dat wel had? Dan was ik stennis gaan maken omdat de psycholoog mij niet stipt 9.00 komt halen!
En dan eindelijk word ik gehaald door de psycholoog. We gaan naar haar kamer en ik neem plaats op de stoel naast de tafel met tissues. Ze vraagt of ik wat wil drinken en ik vraag om thee. Na een paar minuten komt ze terug met twee bekertjes thee en geeft mij een bekertje. Ondertussen vraagt ze hoe het met me gaat. Ik antwoord met een gniffel dat ik het koud heb. Ze moet lachen en zegt dat ze de kachel daarnet heeft aangedaan. Want het vriest buiten en er vallen nog enkele sneeuwvlokken uit de hemel.
De psychologe vraagt door hoe het met me gaat. Ik zeg dat ik moe ben, omdat het zo vroeg is. Ze vraagt om verduidelijking en ik leg uit dat ik 's avonds nooit voor 24.00 uur kan slapen en 's ochtends niet uit mijn bed te krijgen ben. Ik ben de laatste maanden wel meer moe dan voorheen.
Met een glimlach vraagt de psychologe me of ik weet waar dat door komt. Ik lach terug. Dit hadden we vorige week uitvoerig behandeld. Het kwam door het conflict wat in mij afspeelt. Wel of niet het contact met mijn zus aanhaken en wel of niet de volledige waarheid vertellen over het misbruik. Wel of niet aangifte doen. Wel of niet tegen de rest van de familie vertellen wat er aan de hand is en wat er is gebeurd.
Ik vertel haar mijn besluit over het conflict, dat ik het laat rusten en mij nu volledig ga focussen op mijn stage en school. Daarnaast dat het mij niet nodig lijkt om mijn zus de waarheid opnieuw te vertellen, aangezien ik die al twee keer aan haar heb verteld. Haar vriend hersenspoelt haar toch iedere keer weer, dus lijkt het mij verspilde moeite als ik continu blijf vechten voor mijn waarheid.
Ook vertelde ik de psycholoog dat ik druk bezig ben geweest met het voorbereiden van mijn stage. Ik vind het super spannend, maar word wel enthousiast wanneer ik de opdrachten inlees en nadenk over de competenties. Ik krijg er zin in.
Tot slot spraken we over mijn onzekerheid naar vrienden en anderen toe en het nee zeggen tegen hen. Mijn opdracht voor de komende periode is dat ik eerst na ga denken over wat IK wil en dat meteen zeg, wanneer naar mijn mening wordt gevraagd. Daarbij moet ik de helpende gedachte toelaten dat ik mijn eigen leven mag bepalen en wat het ergste is wat kan gebeuren? Als iemand mij in de steek laat doordat ik voor mijzelf opkom, is diegene mij niet waard. Want die kan niet accepteren dat ik ook keuzes wil en moet maken.
En toen kwam de psycholoog met de mededeling dat ik erg veranderd ben in deze weken qua houding en denken. Ik denk na over wat ik wil en lijk alles goed op een rijtje te krijgen. Ze vindt dat volgende week onze laatste afspraak wordt.
"De laatste afspraak?"
Ja, de laatste afspraak. Ik kan het nu alleen verder en wanneer ik hulp nodig heb met stage, is de schooldecaan er voor mij en de stagebegeleiders. Zij zijn er voor mij als ik problemen heb met mijn stage. Ik ga niet voor niks stage lopen, als in, mijzelf ontwikkelen en oefenen in de praktijk. Als je geen problemen op je stage zou hebben, zou je al een volleerde medewerker zijn en hoef je geen stage te lopen.
Dus dat was het dan? Blijkbaar wel. Dit was het kortdurende traject bij het GGZ. Fijn. En mocht ik in de toekomst echt tegen mezelf aan lopen, kan ik me altijd weer opnieuw aanmelden en een psycholoog krijgen. Maar nu ga ik alleen verder.
Ik moet heel erg wennen aan dit idee.
"Alleen verder. Zonder hulp. Doei. Je kan het nu alleen af."
Liefs,
Agnes
=========================================================================
In deze terugkerende wekelijkse blog deel ik mijn ervaringen met de therapie die ik volg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten