29 januari 2015
Ik loop de kamer van de psycholoog uit op weg naar de uitgang. Mijn gedachten gaan terug naar het gesprek. Ik heb het idee dat we vandaag iets hebben gedaan en ergens naar op weg zijn. Ik begin eindelijk het gevoel te krijgen dat ik serieus genomen word. Ik merk dat er een klein glimlachje op mijn gezicht verschijnt, wanneer ik op het knopje van de lift druk om naar beneden te gaan.
Vorige week had ik het gevoel dat ik niets had bereikt gedurende het gesprek en of het wel nut had om in het vervolg naar de psychologe te gaan.
De dagen erna wilde ik leren voor het tentamen wat ik dinsdag zou hebben. Ik heb niets uit kunnen voeren. Ik heb de dagen doorgebracht achter de computer: Facebook, mail en de schoolsite refreshend. Mijn hoofd was vol en leeg tegelijk, ik was moe en had niet de concentratie en motivatie om iets te doen. Ik voelde me alsof ik was uitgezogen door een zwerm bloedzuigers. Moe, futloos en nergens zin in hebben.
Dinsdagochtend was dan het tentamen. Ik ging er op mijn dooie gemak heen, zonder stress. Alsof het koek en ei was. Maar gedurende het beantwoorden van de meerkeuzevragen, werd ik wel continu afgeleid door herrie van buiten, het ritselen van de tentamenvellen, het zuchten en bewegen van de andere studenten en het heen en weer geloop van de surveillant. Maar ik zette door en liet me niet kennen. Ik las elke vraag wel 10 keer tot het tot me doordrong en ik het begreep. Voor mijn gevoel heb ik uren gezeten bij het tentamen, maar was een uur voor tijd klaar. Nu wachten op de uitslag!
Woensdag had ik op Rotterdam Centraal afgesproken met iemand van Facebook om een ketting te verkopen. Ik had al mijn twijfels toen ik haar bos accepteerde en met haar in gesprek was om tot een afspraak te komen. Mijn twijfels werden bevestigd toen ze een kwartier na het afgesproken tijdstip nog niet was komen opdagen. Ze kon niet meer komen, want nu zou haar college op haar Hogeschool beginnen.
Ik baalde enorm van deze oplichtster. Ik heb vervolgens haar Facebook profiel bekeken. Weg. Foetsie. Veranderd in een andere naam, maar het profiel bestond niet meer. Dus toch een oplichtster!
En vanochtend de psycholoog. Ik vertelde van mijn lege gevoel, moeheid, concentratie en motivatieproblemen en moest uitleggen waar ik denk dat het door kwam. Ik zei dat ik bang ben voor het aankomende derde jaar en de fulltime stage en dat ik last heb van het seksueel misbruik.
We zijn daar dieper op in gegaan waar dat door komt. Welke gevoelens ik ervaar over de dader en de keuze die ik heb om te nemen om van mijn klachten af te komen. Ik worstel namelijk met een conflict vanbinnen over de keuzes die ik moet maken en dat ik bang ben voor beide kanten.
De psychologe vroeg me naar hoe ik de knop toch om hebben kunnen schakelen dat ik in ben gaan zien dat het seksueel misbruik niet goed was, dat ik het helemaal niet verdiende en dat het al helemaal niet normaal was dat het bij mijn leven hoorde. Ik vertelde dat dit door mijn vrienden is gekomen die er altijd voor mij zijn geweest en dat ik een relatie heb gekregen met mijn huidige vriend. Hij liet me zien wat echte liefde en genegenheid was en toen heb ik het kunnen stoppen.
Ik vertelde dat ik het moeilijk vind om mijzelf nu op de eerste plek te zetten en om nee te zeggen om voor mijzelf op te komen en mijn grenzen te bewaken. Hier gaan we volgende week verder op in.
Moe en met een vol hoofd ging ik naar huis. Veel stof tot nadenken meegekregen dit keer. Want moet ik het conflict oplossen wat zich in mijn hoofd afspeelt? Moet ik die kant op gaan waardoor mijn klachten minder worden? Of moet ik het zo laten zoals het nu is, leven met halve waarheden en een depressie?
Liefs,
Agnes
=========================================================================
In deze terugkerende wekelijkse blog deel ik mijn ervaringen met de therapie die ik volg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten