Verslagen loop ik het kamertje uit. De psycholoog wil geen zorg meer aan me bieden. Ik kan het wel alleen af. Ik druk op de knop van de lift. Ik kan het nog steeds niet geloven. Hier eindigt de therapie. Wat nu? Hoe ga ik stage overleven? En mezelf?
Voor het gesprek wist ik niet waar ik het over moest hebben. Ik zat met een leeg hoofd te wachten in de wachtkamer. Vorige keren was de psycholoog te laat, maar nu was ze helemaal laat. Het was al kwart over 4, en ik had om 4 uur een afspraak! Dit kon echt niet.
Toen de psychologe me eenmaal kwam halen, spraken we over hoe het met me ging. Ik was moe, zoals de vorige keren. Niks veranderd. Ook ik wist nu waar dat door kwam. Nog steeds door wat ik allemaal heb meegemaakt, dat mijn lichaam dit alles moet zien te verwerken en rust nodig heeft, en dat ik rustig aan moest doen.
"Wacht even. Rustig aan doen, terwijl ik ga beginnen aan het drukste studiejaar van het HBO?"
Het gesprek ging verder. Ik wist nog steeds niet wat ik moest vertellen. Het ging zijn gangetje, de dagen gingen voorbij, ik voer geen drol uit en ik slaap, eet en ga weer slapen. Ja, de dagen zijn saai en gaan zonder problemen voorbij.
Maar wat als ik straks, volgende week, stage ga lopen? Krijg ik dan een terugval? Krijg ik dan weer paniekaanvallen, angsten, flashbacks, negatieve gedachten en word ik weer depressief?
De psychologe kon mij verzekeren dat ik het allemaal goed er vanaf zou brengen. Zoals ze me aanhoort, kan ik goede keuzes maken, weet ik reële gedachten in te zetten, schakel ik tijdig hulp in als het minder gaat en kom ik er wel weer bovenop.
Ik vertelde dat ik graag over 3 weken weer een afspraak wil hebben, voor het geval dat. Ik kan nu niet in de toekomst kijken, maar wil wel graag zekerheid en een back-up. Want stel dat ik het toch niet aan kan en dan? Dan moet ik weer het aanmeldingsgezeur af. Daar heb ik geen zin in. Dan heb ik liever nog een laatste evaluatiegesprek over een paar weken. Hier stemde de psychologe mee in.
Maar wat nu? Morgen is mijn eerste schooldag van het 3e jaar. Maandag is mijn eerste stagedag van het 3e jaar. Hoe gaat dat verlopen? Hoe gaat dat met mijn vermoeidheid? En mijn concentratieproblemen? En hoe zit het met mijn somberheidsgevoel? Wordt dat minder? Ga ik weer de zin van het leven zien? Of val ik straks terug in de depressie door alle drukte en stress?
Allemaal vragen die ik niet kan stellen aan de psychologe. Want zij is er heilig van overtuigd dat ik het allemaal aan kan. Dat ik geen problemen ga ervaren en dat ik me er zelf bovenop help. Ik heb geen hulp nodig van de GGZ.
Nou, liever wel. Ik ben zo onzeker over de toekomst. Al die vragen. Ik hoop zo dat het goed gaat!
Liefs,
Agnes
=========================================================================
In deze terugkerende wekelijkse blog deel ik mijn ervaringen met de therapie die ik volg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten