Naar aanleiding van mijn vorige blogpost, heb ik zitten nadenken wat ik met deze blog wil doen de komende weken of maanden. Ik heb niet meer de energie om regelmatig artikelen te schrijven over onderwerpen of nieuwtjes die ik tegen kom. Dus bedacht ik om wat meer over mezelf te schrijven en om weer in mijzelf te gaan geloven.
Vandaag de aftrap van mijn wekelijkse persoonlijke blog.
Vanuit de trein loop ik naar het ziekenhuis toe. Ik loop naar de liften en druk op de knop om de lift te laten komen. Ik graai in mijn jaszak naar mijn mobiel om mijn muziek uit te zetten en frommel de oortjes in mijn tas. Op de juiste etage aangekomen te zijn, voel ik mijn hart bonzen. Ik begin bijna aan mijn nieuwe therapie.
Het eerste gesprek was een intakegesprek. De psychologe vuurde de ene vraag na de andere op me af. Wat zijn mijn klachten? Hoe is mijn thuissituatie? Heb ik nog broers en/of zussen? Hoe heb ik mijn jeugd ervaren? Wat is mijn hulpvraag?
Na deze vragen behandeld te hebben, viel de psychologe met de deur in huis door mee te delen dat ze mij kan diagnosticeren op een lichte depressie en PTSS (Post-Traumatische StressStoornis) in remissie. In remissie, omdat ik waarschijnlijk genoeg symptomen heb gehad in het verleden om dit te hebben, maar omdat die nu zo zijn afgenomen dat ze mij daar niet op kan diagnosticeren.
"Wat, heb ik nu al een diagnose gekregen? Zonder testen te maken? Gewoon zo, uit het hoofd?"
Ik ging verdoofd en een tikkeltje emotioneel naar huis met een hoofd vol gedachten en herinneringen. Al die vragen, alles kwam tegelijk naar boven zetten.
De week erop zijn we dieper ingegaan op mijn jeugd en het pestverleden en mijn aankomende stage die in februari gaat beginnen. Ze stelde me gerust dat ik deze stage goed kan doorlopen en geen ongerustheid hoef te ervaren. Het gaat allemaal goed komen. Ja, tuurlijk. Praat maar makkelijk, dacht ik. Ik moet het eerst nog zien en ervaren, voor ik kan weten of dat inderdaad zo is.
We zouden de week erop verder gaan op mijn onzekerheid, en hebben gesproken over onder andere waar mijn onzekerheid en verlegenheid door kwam (wat de aanleiding is geweest van het gepest). Deze week hebben we het onder andere gehad over het seksueel misbruik wat ik heb meegemaakt. Volgende week gaan we dieper in op mijn onzekerheid.
Ik hoop echt dat deze therapie helpt, want tot nu toe heb ik er niet zo'n goed beeld van. Afgelopen sessie kapte ze de sessie al na 40 minuten af, wat ik erg vervelend vond, omdat ik nog met zoveel vragen zit.
Mijn leven is momenteel heel erg hectisch en instabiel, waardoor ik handvatten nodig heb. Ik ga over twee weken beginnen aan het derde jaar en dus de derdejaars stage lopen. Die is pittig: 4 dagen in de week, met verdieping en competenties op eindexamen HBO niveau waar ik aan moet voldoen.
Ik ben super bang om over twee weken te beginnen. Ik zal dus moeten vertrouwen op de woorden van de psychologe, dat ik het aan kan en dat het gaat lukken.
Heb jij therapie en zo ja, hoe ervaar jij deze?
Liefs,
Agnes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten